بزرگ علوی(1282-1375)، نویسنده و سیاست‌مدار چپ‌گراست که همراه با صادق هدایت و صادق چوبک پدر داستان‌نویسی نوین ایران است.
تفکرات سیاسی او در آثارش به روشنی دیده می‌شود. قهرمانان داستان‌های او اغلب مبارز و دارای ایدئولوژی خاصی هستند. بزرگ علوی در زمره‌ی موسسین گروه ربعه بود که در فرهنگ و ادبیات آن سال‌ها تأثیر ویژه‌ای داشتند. از این طریق او رابطه‌ی دوستی نزدیکی با صادق هدایت داشت.
سبک داستان‌نویسی بزرگ علوی به عنوان سبکی نوین و بدیع در زمان انتشار شناخته شد. برخی از داستان‌های او به شکلی معماگونه آغاز شده و سپس آن واقعه تشریح و بازسازی می‌شود. علوی به دلیل تحصیلات در آلمان به فرهنگ و زبان کشورهای اروپایی تسلط خاصی داشت و از این اطلاعات برای گیرا نمودن آثارش و همچنین اشاعه زبان و ادبیات فارسی استفاده کرده است. ترجمهٔ اشعار خیام نیشابوری، هفت‌پیکر نظامی گنجوی و برخی از داستان‌های صادق هدایت به زبان آلمانی، تدوین فرهنگ لغات آلمانی به فارسی و ترجمه چندین کتاب از زبان‌های مختلف به فارسی در کارنامه ادبی او به چشم می‌خورد.
او را از نویسندگان برجستهٔ ایرانی در سده ۲۰م می‌دانند که ابتکار ویژهٔ داستان‌نویسی داشته است و آثارشان راهگشای نسلی نوگرا شد و نفوذشان به اندازه‌ای بود که واقع‌گرایی بر داستان‌نویسی ایرانی چیرگی همیشگی یافت.
