مدیریتِ هنر و اداره سازمان‌های هنری اساساً مقوله‌ای متفاوت و متمایز از مدیریت سازمان‌های غیر هنری است و از الگویی پیش ساخته و نظام مدیریتی از قبل تدوین شده پیروی نمی‌کند و بسیار در تبعیت از سبک اقتضایی مدیریت بوده، چارچوب مدیریت خود را به مقتضای شرایطی که در آن قرار گرفته، مطالبه می‌کند.

در واقع برای اداره سازمان‌های هنری ما قادر به ارائه یک قالب مدیریت کلیشه‌ای و یا یک نسخه از پیش تجویز شده نیستیم، بلکه بایستی چارچوب اداره سازمان‌های هنری را با توجه به ویژگی‌های خاص و منحصر به فرد هر سازمان ترسیم کنیم.

سازمان‌های هنری و به تبع آن مدیریت سازمان‌های هنری در دو سطح یا حالت، منحصر به فرد هستند؛ حالت اول انحصار به فرد عام است، یعنی سازمان‌های هنری در مقایسه با سازمان‌های غیر هنری منحصر به فرد و متمایز هستند. در سطح دوم که می‌توانیم آن را انحصار به فرد خاص نام نهیم، مطلب قدری ریزتر، کوچکتر و جزئی‌تر شده و به معنای خاص و متمایز بودن هر سازمان هنری از سایر سازمان‌های مشابه خود می‌باشد. متعاقب این مطالب، صاحب‌نظران و طراحان این سازمان‌ها ملزم به ارائه و خلق دو سبک مدیریت هنری در سطح عام (برای کلیه سازمان‌های هنری) و در سطح خاص (جهت هر سازمان به طور اختصاصی) هستند.

توصیه می‌شود که برای رهبری سازمان‌های هنری الزاماً افرادی انتخاب شوند که هنر و مدیریت را توأمان بدانند و این دو مقوله فارغ از هر خط تفکیک، با روح و سرشت آنها عجین باشد، تا قادر به برقراری ارتباط متقابل با مخاطبین (جامعه هنرمندان) و مدیران سطوح بالا دست خود باشند و جهت تحقق این منظور بهتر است که از روش‌های سنتی (آموزش هنر به مدیران و مدیریت به هنرمندان) فاصله بگیریم و به سوی بسط و گسترش مراکز دانشگاهی که به آموزش آکادمیک مدیریت هنری به نوجوانان مشتاق در این زمینه می‌پردازند،‌ حرکت کنیم.

متأسفانه در جوامع سنتی به نقش و جایگاه هنر و به تبع آن سازمان‌ها و مراکز هنری نگاهی جدی و ژرف وجود ندارد و طراحان، برنامه‌ریزان و متولیان حوزه هنر غافل از تأثیر مستقیم و غیرمستقیم رشد و گسترش هنر و سازمان‌های هنری بر بلوغ فکری و سلامت جامعه هستند و در این زمینه اهمال و قصور جدی دارند.

این افراد پرداختن به ترویج و رونق هنر و سازمان‌های هنری را غالبا در درجات بعدی اولویت و اهمیت قرار داده، قادر به درک، احساس و لمس پیامدهای منفی این سهل انگاری نیستند و همواره مدیریت در حوزه هنر را نوعی تشریفات و حاشیه پردازی می‌دانند.

قدر مسلم اینکه کلید طلایی رشد، توسعه و بلوغ همه جانبه کشور در بسط و بالندگی فرهنگ و هنر و متعاقب آن سازمان‌های فرهنگی و هنری است و این مهم میسر نمی‌شود مگر به مدد انتصاب مدیران دردآشنا و دلسوز در حوزه فرهنگ و هنر.

مطلب شایان توجه اینکه پرورش این مدیران از طریق مراکز آموزش آکادمیک مدیریت هنری، مقدم بر جستجو، جهت یافتن و انتصاب شایسته ایشان می‌باشد.

این کتاب به منظور تدریس درسی دقیقاً با همین عنوان (مدیریت مراکز و سازمان‌های هنری) تألیف شده است و هدف از نگارش آن، درک مفهوم مدیریت هنری، شناخت نیازهای اساسی در حوزه فرهنگ و هنر و دستیابی به راهکارهایی برای ایجاد، رشد و پرورش استعدادهای هنری و مدیریت آن در حوزه فرهنگ و هنر می‌باشد.

بیان تاریخچه و عملکرد نظام سیاسی گذشته در خصوص سازمان‌های هنری و فرهنگی هرگز به معنای تایید آنها نبوده و قضاوتی ارزشی نمی‌باشد و صرفاً با استناد و تکیه بر منابع تأیید شده‌ای است که مؤلفان از آنها در نگارش کتاب بهره برده‌اند.

ایمیل گیرنده پیام:

افزودن متن دلخواه: